De cd "Foreign Accent" van de groep Born 53 steekt in een zeer opvallend klaphoesje met op de voorzijde een Indische dame met knalroze paraplu en houten windmolen op de achtergrond. 

Mijn aandacht is onmiddellijk getrokken.  Groot is mijn verbazing wanneer ik aan de weet kom dat dit vijftal afkomstig is uit Stockholm, Zweden.  Ik vermoed dat de titel van de cd als grap bedoeld is want van enig "foreign accent" is op deze cd geen sprake.  Integendeel, na een eerste beluistering was ik ervan overtuigd dat ik met een pure Amerikaanse of Canadese rootsband te maken had.  Niks is minder waar.  We zijn een Zweedse topformatie rijker. 

Het hoeft niet altijd Abba, Roxette of Volvo te zijn.  Born 53 is opgericht in 2003 door het trio Anders Lindh, Hans Birkholz en Jörgen Larsson.  Enkele jaren later lijven ze het vrouwelijke duo The Bornettes in, bestaande uit Asa Källen Lindh en Karin Hagberg.  Deze muzikaal veelzijdige formatie serveert ons een heerlijke mix van folkrock, country, countryblues, songwriterstuff a la Bob Dylan en John Prine, bluesy instrumentals, countrypop, bluesy R&B, sixtiesgetinte pop/folk etc...  Ik ga een straffe uitspraak doen.  In zijn genre is het ongetwijfeld één van de beste cd's die ik laatst mocht ontvangen en ééntje die wat mij betreft beter klinkt dan menige Amerikaanse productie in het genre.  En het gaat hier voornamelijk om eigen composities van zanger, gitarist Anders Lindh.  Dat levert sowieso een extra ster op. 

Ze stelen als de raven uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis maar doen dat op zo'n aanstekelijke wijze dat het helemaal niet stoort.  Minstens zeven van de vijftien songs krijgen de volle 4 sterren mee : "Half American blues" met zijn mix van blues, Dylan, Country Joe en rock, de covers "The holdup", origineel van het duo Georges Harrison en David Bromberg, rootsy en poppy folkblues uit de sixties inclusief oosters backingkoortje, "Don't do it", een Holland Dozier Holland compositie op maat van Marvin Gaye maar hier in een eigen bluesy R&B kleedje en "Million dollar bash" uit Dylan's "Basement tapes" periode, "The muses of Quebec city", dat niet zou misstaan op een Ralph McTell countrybluesplaat of één van de laatste Dylancd's, "I don't know (Post cold war blues)", een behoorlijk gedreven bluesy rocksong en het uiterst radiogeschikte countrypopding "Trading attitudes".  Muzikaal zit alles goed in mekaar.  De zang is zoals reeds gezegd uitmuntend en met Anders Lindh en vooral Hans Birkholz beschikt de groep over twee multi-instrumentalisten die alles waar snaren en toetsen aanstaan moeiteloos de baas kunnen. 

Ik ken iemand die binnenkort een citytripje naar Stockholm maakt.  Hij mag zijn Zweedse kronen bovenhalen en op zoek gaan naar enkele extra exemplaren van deze voortreffelijke cd want de vraag zal groot zijn. (BV)